به گزارش خبرنگار سینماپرس بین فیلم های به نمایش در آمده درطول جشنواره سی و دوم  فیلم فجر، فیلم های «ملبورن» به کارگردانی نیما جاویدی و «طبقه حساس» به کارگردانی کمال تبریزی، دارای تیتراژ متفاوتی بودند.

در بین حدود ۴۹ فیلم در بخش های، سودای سیمرغ، نوعی تجربه و فیلم اولی ها، اکثرا به لحاظ فنی، کیفیت های نامطلوبی داشتند و حتی برخی از این فیلم ها هنوز آماده نمایش نشده بودند. اما در این بین، تکراری بودن تیتراژ فیلم ها  که اکثرا تیتراژی ساده یعنی نوشته روی یک زمینه مشکی بود عدم نگاه حرفه ای و خلاق به این عنصر نمایشی و مهم فیلم در سینمای ایران را نشان می دهد. بر خلاف سینمای جهان، تیتراژ در سینمای حرفه ای ایران جدی گرفته نمی شود.

 طی برگزاری جشنواره فیلم فجر، فیلم های «ملبورن» و «طبقه حساس» و تا حدودی «متروپل» تنها فیلم هایی بودند که در تیتراژشان یک فرم خاص نمایشی به مخاطب عرضه کردند. خصوصا تیتراژ «ملبورن» به کارگردانی نیما جاویدی که یکی از زیباترین تیتراژ ها در سال های اخیر در سینمای ایران را در آن شاهد بودیم. عدم نگاه حرفه ای به این عنصر در بین فیلم سازان ایرانی جای سوال دارد، حال آنکه تیتراژ نقطه تماس اولیه مخاطب با فیلم است و یک تیتراژ خوب و حرفه ای باعث می شود مخاطب با یک آمادگی ویژه به استقبال فیلم برود.

در حالی که دیدگاه های متفاوتی نسبت به تیتراژ وجود دارد گویا فیلمسازان ایرانی آن را به چشم یک عنصر اضافه نگاه می کنند و هیچ طرح و خلاقیتی در این زمینه مشاهده نمی کنیم. تیتراژ را بعضی شناسنامه فیلم می دانند که فقط عناوین سازندگان و گروه فنی در آن اعلام می شود. اما در نگاهی دیگر تیتراژ نقطه تماس اولیه فیلم با مخاطب است و شروع فیلم را از طریق تیتراژ اعلام می کنند و دیدگاه سوم نیز با در نظر داشتن اینکه یک فرم نمایشی است، بنابر این فضاسازی نمایشی داستان و پرداخت سینمایی آن را هدف قرار می‌دهد.

در سال های اخیر در بین فیلم هایی که فیلمسازان ایرانی ساخته اند شاید تنها تیتراژ فیلم «جدای نادر از سیمین» در ذهنمان باشد. اما غالبا نگاه خاصی در این زمینه در سینمای ایران وجود ندارد و امسال در بین تمام فیلم هایی که در جشنواره مشاهده شد به جز فیلم های نام برده ،در بقیه فیلم ها شاهده تیتراژهای بودیم که تنها نوشته بر روی زمینه ای سیاه نقشی تزئینی و حاشیه ای برای فیلم بود و حتی در مواردی این نقش حاشیه ای نیز جدی گرفته نمی شد!

تیتراژ واژه فرانسوی و فرم نمایشی –تجسمی است که در آغاز و پایان فیلم‌ها قرار می‌گیرد. حضور سه عنصر گرافیک، حرکت و صدا، با محوریت موضوع خاص برای تیتراژ لازم و ضروری است. حرکت و صدا به جنبه‌های نمایشی تیتراژ مربوط می‌شود و طراحی گرافیک، شرط لازم تجسمی بودن آن. تیتراژ قرار است  تمامیتی از آنچه قرار است در فیلم به نمایش در آید را به صورتی نمایشی و ترغیب کننده به مخاطبانش عرضه کند و بستر نمایشی را برای فیلم فراهم کند.  در سینمای حرفه ای، تیتراژ جزئی از فیلم است و از فیلم جدا نیست و بی توجهی به این عنصر نگاه غیر حرفه ای به فیلم را نشان می دهد.